Deze “schreeuw” hoor ik regelmatig, zowel van cliënten als van bekenden.
Toch ben ik het er niet mee eens. Iedereen heeft creativiteit in zich, maar ieder uit het op zijn of haar manier.
De één gebruikt verf, de ander potloden of een snijapparaat en plakband. Anderen zijn weer bezig met hout of metaal en denk eens aan alle creativiteit die vrij komt als mensen aan het koken en bakken zijn. En ga zo maar even door.
Laats sprak ik iemand die heel goed is in dichten. Dat vind ik toch zo knap. Als dyslect begin ik al te steunen als ik iets moet gaan schrijven. Ja, ook op dit moment 😉. Is dat dan een rede om het uit de weg te gaan? Nee, maar ik hoop wel dat het ooit makkelijker gaat.
In mijn coaching en training maak ik veel gebruik van creativiteit. Ik daag ze graag uit om het creatief weer te geven. Als ik ze laat tekenen, dan doe ik dat vaak met vetkrijt en abstract.
Met vetkrijt, want dan kunnen ze het niet heel netjes doen en dan wordt de perfectionist buiten werking gesteld. Abstract omdat dan de angst van het verkeerd doen weggaat.
Ik zeg altijd dat ik niet hoef te snappen wat er is getekend, omdat ze het me toch wel gaan vertellen.
Ik moet eerlijk zeggen dat dat er voor zorgt dat er veel meer op papier komt te staan.
Tijdens één van de opdrachten werd er gefrustreerd gereageerd tijdens het creëren. Het was niet perfect, het wilde niet exact lukken zoals zij het in haar hoofd had. Ik vroeg haar of het werk boven de bank kwam te hangen? Ze kijkt me aan, begint wat zachtjes te lachen en beseft dat het over het proces van de opdracht ging en niet om het eindresultaat.
Zo zie je maar dat de perfectionist ons vaak in de weg zit. Dat die er voor zorgt dat veel mensen niet tot creëren komen. Dat is echt zonde, want ze komen niet tot hun doel.
Al vroeg leren wij dat het perfect moet zijn, maar dan wel zo perfect zoals anderen het willen. Het gevolg is dat veel mensen afhaken. Of het nu gaat over creativiteit of over iets anders dat maakt niet uit. Ze kunnen het niet perfect doen, dus dan maar helemaal niet.
Zo is er in mijn tienerjaren tegen mij verteld dat het niet goed (genoeg) was. Dat ik niet creatief was, dat ik niet voldeed aan de norm.
Het waren docenten die dat tegen mij zeiden en dat heeft er behoorlijk ingehakt. Het heeft ervoor gezorgd dat ik mijn creativiteit ging verstoppen en uiteindelijk helemaal stopte.
Het gevolg van geen creativiteit in mijn leven was dat het met mij niet goed ging. Ik was mijn uitlaatklep kwijt. Pas toen ik bij een psycholoog liep, die oog had voor mijn creativiteit, mocht ik van mezelf weer echt creatief bezig zijn. Inmiddels was ik 15 jaar verder.
Welke passie/droom van je jeugd ben jij kwijt geraakt?