Vanaf het moment dat ik mijn roze badeendje kreeg was ik er blij mee.
Ik zat op dat moment niet goed ik mijn vel. Ik zat goed overspannen thuis en het zag er niet naar uit dat mijn werkgever mij terug wilde hebben. Waarom niet? Volgens mij omdat ze me niet begrepen.
Ik was anders dan mijn collega’s en dat was lastig.
Na een aantal maanden thuis te hebben gezeten ben ik zelf een programma gaan doen om meer stevigheid te krijgen, want die was ik aardig kwijtgeraakt.
En daar was ze. Op de allereerste dag dat we bij elkaar waren. Mijn roze badeendje. Fel roze. Ze viel op, was anders, maar mocht er zijn. Ze was gewoon zoals ze was.
Dit roze eendje is voor mij een symbool geworden. Ik mag zijn zoals ik ben, anders dan de meeste, maar dat is oké. Vanaf dat moment stond mijn eendje op een zichtbare plek in de kamer. Elke keer dat ik haar zag wist ik dat ik er mocht zijn zoals ik was. Op spannende momenten ging ze mee in mijn tas. Gewoon om mij te herinneren dat ik er mag zijn.
Op een keer had ik een heel spannend gesprek met mijn werkgever. Mijn eendje ging mee in de tas en ik had haar ook voorop mijn schrift getekend en in mijn schrift waar ik was met mijn aantekeningen.
Wat heeft ze mij geholpen. Op dat moment had ik iets tastbaars nodig om weer te mogen groeien. En nu? Nu ben ik zover gegroeid dat mijn eendje nog een dierbaar aandenken is. Ze staat nog steeds in de kamer, maar ik heb haar niet meer zo hard nodig.
Als mijn cliënten een beslissing of een stap hebben genomen, dan vraag ik aan hen wat voor symbool daarbij zou passen. Als ze dat bedacht hebben, dan vraag ik hen dat symbool tastbaar te maken, door het te vinden of zelf te maken. En dan op een zichtbare plaats neer te zetten of te hangen.
En elke keer als ze dat symbool zien, dan worden ze weer herinnerd aan wat ze zich hadden voorgenomen. Gewoon een geheugensteentje
Welk(e) geheugensteentje(s) heb jij?
Ook dit is een manier om creatief te kunnen coachen.